Inspiratie:
"Allah O Akbar" begins the call to
prayer that resonates from minarets in towns and villages from Sinkiang to
Morocco, from Paris to Timbuktu. No matter where in the world you are, the
message is the same: "God is great". It is also the war cry of
Islamic militants throughout the lands of the faithful.
Abbas has traveled throughout the Islamic world for seven years to take the photographs for this book. Driven by a desire to understand and expose the internal tensions within Muslim societies, he highlights the conflict between a rising political movement looking for inspiration in a mythical past and a desire for modernization. The quality of immediacy in the work and the subtly of its composition provide a constant visual stimulus; the sequence of dramatic and often disturbing images confirm Abbas's reputation as one of the few photographers who can raise photojournalism to an art form.
The political influence Islam exerts on the world makes this book a work of enormous importance. Many Islamic societies seem shrouded in religious and cultural mystery, but through his words and images, Abbas provides a penetrating insight into the specters of these communities and their world. Photographed and written as a personal account, the book speaks with all the urgency of a diary.
After years of dedicated work, in twenty-nine countries spanning four continents, Abbas has drawn a telling portrait, colored by the turmoil and the tradition, the militancy and the moderation to be found in modern Islam.
Abbas has traveled throughout the Islamic world for seven years to take the photographs for this book. Driven by a desire to understand and expose the internal tensions within Muslim societies, he highlights the conflict between a rising political movement looking for inspiration in a mythical past and a desire for modernization. The quality of immediacy in the work and the subtly of its composition provide a constant visual stimulus; the sequence of dramatic and often disturbing images confirm Abbas's reputation as one of the few photographers who can raise photojournalism to an art form.
The political influence Islam exerts on the world makes this book a work of enormous importance. Many Islamic societies seem shrouded in religious and cultural mystery, but through his words and images, Abbas provides a penetrating insight into the specters of these communities and their world. Photographed and written as a personal account, the book speaks with all the urgency of a diary.
After years of dedicated work, in twenty-nine countries spanning four continents, Abbas has drawn a telling portrait, colored by the turmoil and the tradition, the militancy and the moderation to be found in modern Islam.
Over nearly a decade, photographer Stephanie
Sinclair has investigated the phenomenon of child marriage in India,
Yemen, Afghanistan, Nepal and Ethiopia.
http://www.johnwreford.com/
Kurdish North Iraq
The Kurds of northern
Iraq were a thorn in side of Saddam Hussein’s regime, suppressed and
slaughtered until he pushed the patience of the west too far by invading Kuwait
in 1990, since then under allied protection there has been the emergence of a
Kurdish state, now most north Iraq is stable and prosperous and the Kurdish
identity allowed to flourish.
Zataari Refugee Camp:
Gregory Beals is van beroep een schrijver die zich
interesseert in de verhalen van de net aangekomen vluchtelingen in het Zaatari
vluchtelingenkamp. Hij fotografeert de vluchtelingen op het moment dat zij
aankomen bij het kamp.
Image of Syrian child
sleeping on snow stirs online reaction
Thursday, 10 January 2013
A
Syrian child sleeps on the snow in a refugee camp in Lebanon's Bekaa Valley.
(Courtesy: Facebook)
An image of a child
sleeping on the snow in a Syrian refugee camp in Lebanon’s eastern Bekaa Valley
has cooked up a storm online.
The image shows a young boy, covered in a carpet, sleeping on the cold snow in an uncomfortable position.
The cold and wet weather across the region has made conditions miserable for refugees, which have exceeded 540,000 with more than 140,000 emerging in the past six weeks, according to the United Nations.
The greatest number of Syrian refugees is in Lebanon, where there are almost 170,000 registered people who have fled the violence since March 2011, when protests against the Syrian regime erupted. The Lebanese government, however, said the number of refugees was estimated to be around 200,000.
More than 13,000 Syrians have entered Lebanon in the past few days only, according to recent media reports.
Many Syrians are fleeing to neighboring countries to escape a civil war, which – according to the latest U.N. figures – has killed more than 60,000 people.
U.N. chief Ban Ki-moon made an appeal Friday for more international support for the hundreds of thousands of Syrian refugees.
"I call upon and appeal most urgently to the international community, and particularly the countries in this region, to provide on an urgent basis the humanitarian assistance," he said during a stop at Jordan's Zaatari refugee camp along the Syrian border. "We need your caring hands to those helpless people."
The image shows a young boy, covered in a carpet, sleeping on the cold snow in an uncomfortable position.
The cold and wet weather across the region has made conditions miserable for refugees, which have exceeded 540,000 with more than 140,000 emerging in the past six weeks, according to the United Nations.
The greatest number of Syrian refugees is in Lebanon, where there are almost 170,000 registered people who have fled the violence since March 2011, when protests against the Syrian regime erupted. The Lebanese government, however, said the number of refugees was estimated to be around 200,000.
More than 13,000 Syrians have entered Lebanon in the past few days only, according to recent media reports.
Many Syrians are fleeing to neighboring countries to escape a civil war, which – according to the latest U.N. figures – has killed more than 60,000 people.
U.N. chief Ban Ki-moon made an appeal Friday for more international support for the hundreds of thousands of Syrian refugees.
"I call upon and appeal most urgently to the international community, and particularly the countries in this region, to provide on an urgent basis the humanitarian assistance," he said during a stop at Jordan's Zaatari refugee camp along the Syrian border. "We need your caring hands to those helpless people."
Jordan's
Zaatari refugee camp houses more than 100,000 Syrians who have fled the civil
war; 3,000 of those registered are pregnant women. Against the odds, women are
adapting to the cycle of life. 13-15 babies are born in the camp every day and
the majority of births are attended by healthcare professionals. For now, this
is where the women call home
Inleiding:
Na onderzocht te hebben wat mij inspireert in het Midden
Oosten kwam ik uit bij het Zaatari vluchtelingenkamp in Jordanie. Het kamp
opende op 28 july 2012 naar aanleiding van de burgeroorlog in Syrie die in 2011
begon. Op 4 july 2013 wonen er 144,000 vluchtelingen in het kamp. Dit maakt
deze “stad” de vier na grootste stad van Jordanie.
Zaatari beschikt over kleine marktkraampjes met groenten,
dagelijkse benodigdheden en kleding. Ook is er een coffeeshop waar shisha
(waterpijp) gerookt kan worden.
Sinds de opening van het kamp zijn er meerdere malen
demonstraties geweest, waarbij kamp bewoners demonstreren tegen de slechte
omstandigheden en voeding die aanwezig is.
De demonstraties worden ook gebruikt om aan de wereld te
laten zien in wat voor situatie zij zitten door Bashar el Assad. De
demonstranten spreken vol lof over het vrije Syrische leger.
Zoals in elke “grote stad” is er in Zaatari ook
criminaliteit, zoals prostitutie en drugsverkoop.
Er zijn veel mogelijkheden wat betreft om dit onderwerp vast
te leggen. Je kan denken aan fotografie, maar ook aan film, geënsceneerd of
documentair.
Door middel van onderzoek ga ik kijken welke mogelijkheden
er zijn en bekijken welke eventueel het best toegepast zou kunnen worden om het
project daadwerkelijk uit te voeren. Ik
zal ook kijken naar vluchtelingen in Nederland om het ook dichterbij huis te
zoeken.
Essay:
Zoveel mensen. Zoveel mensen op een aarde die eigenlijk die
impact niet meer aan kan. Ik zeg meer, maar misschien kon de aarde de impact
nooit aan. Wie zijn wij? Wie ben jij en wie ben ik?
Ik ken de buurt waar ik ben opgegroeid op mijn duimpje,
ook al ben ik meer dan eens verhuisd zijn mijn herinneringen nog vers. Mijn
buren zou ik niet meer herkennen, er zijn al jaren voorbij. Vredig leefden we
naast elkaar, was er ooit een probleem dan werd dat uitgesproken, geen geweld,
geen woordenwisseling.
Door mijn ouders, maar voornamelijk door mijn moeder ben ik
opgevoed met een houding om respect te tonen naar iedereen. Op 24 jarige
leeftijd zie ik geen kleur, geloofsovertuigingen en kledingstijlen, maar zie ik
mensen. Mensen met wie ik deze overvolle aarde bewoon. Met niemand heb ik een
probleem, eigenlijk nooit een woordenwisseling en er komt al helemaal geen geweld
aan te pas.
Waarom is er zoveel geweld, zoveel pijn en ellende. De aarde
kan de impact nu al niet meer aan en we verwoesten niet alleen de aarde maar
ook elkaar. Waarom?
Waarom moorden mensen elkaar uit? Drukken zij elkaar onder?
We zijn toch allemaal gelijk?
Hoe erg is de situatie in een land dat je moet vluchten,
vluchten van wat je kent. Je buren, de straat, de omgeving. Het vertrouwde valt
weg. Wat gebeurd er dan?
Het Midden Oosten trekt aan mij. Vanaf jongs af aan heb ik
het gevoel gehad dat ik daar moet zijn, om te observeren, vast te leggen en te
helpen. Het onbekende maakt mij nieuwsgierig. Wie zijn die gesluierde vrouwen,
hoe praten zij, hoe eten ze? Wat eten ze, hoe bidden ze? De Islam is een cultuur die heel ver van mij
afstaat, maar toch voel ik me verbonden. De mensheid verbindt.
Voor dit bureau-la idee wil ik mij focussen op de
vluchtelingen, omdat ik geïnteresseerd ben hoe zij verder gaan met hun leven na
al het geweld. Omdat er nu een burgeroorlog is in Syrie, zal ik Zaatari nemen
als uitgangspunt voor sommige van mijn uitwerkingen.
Uitwerking 1 :
Kijken, voelen en ervaren.
Door te kijken, observeren en te luisteren naar mensen kom
je dichterbij. Voor deze uitwerking geloof ik in het kijken naar de situaties
die zich in het Zaatari kamp voordoen. In eerste instantie wil ik mij in het
kamp bevinden zonder camera. Ik wil mij door het kamp voort kunnen bewegen
zonder dat mensen mij zien als fotograaf. Wel wil ik notities en tekeningen
maken van de dingen die ik observeer.
Omdat het kamp zoveel journalisten en fotografen bevat wil
ik mij tijdens deze uitwerking richten op de omgeving, de hitte, de stof, maar
ook de koude en wintertijden.
De vluchtelingen zijn, dagen of misschien wel maanden
onderweg geweest naar dit kamp. De omstandigheden zijn zwaar.
Het liefst zou ik fotograferen en filmen richting de grens
Syrie/Jordanie. Voor een presenatie zou ik de filmbeelden monteren, met
fotografie en geluidsopnames. Deze beelden zullen in een make shift tent
tentoongesteld worden. De temperatuur in die tent is 40 graden en stoffig. Zo
wanen de bezoekers zich in deze situatie en kunnen zij zich inbeelden hoe
schrijnend het is in Zaatari. Hetzelfde zou ik doen in een andere tent, waar
iedereen zijn jas uit moet doen en de vrieskou moet ingaan. In deze tent zie je
de foto’s die gemaakt zijn tijdens de winterperioden.
Dit is een voorbeeld foto. Voor deze uitwerking zou ik geen
tente in beeld brengen, maar alleen omgeving. De tenten breng ik in een andere
uitwerking aan bod.
Uitwerking 2: Positiviteit
Zaatari bestaat ondertussen al bijna anderhalf jaar. Er
gebeurd veel en tijd gaat voorbij. Ondanks alle ellende geloof ik dat er ook
positieve momenten zijn en gebeuren.
Voor deze uitwerking wil ik opzoek gaan naar mensen in het
kamp die iets positiefs hebben meegemaakt. Zijn er mensen verliefd geworden?
Hebben mensen die elkaar kwijt waren geraakt elkaar weer
gevonden in het kamp? Hoe houd je je familie bij elkaar en zorg je ervoor dat
iedereen positief blijft.
Wat hebben deze positieve ervaringen teweeg gebracht bij
deze mensen?
De ervaringen die deze mensen hebben wil ik vastleggen en
combineren met tekst, gesproken en geschreven. De foto’s zullen weergegeven
worden in een zwarte doos, die staat voor de “uitzichtloosheid”, maar als je de
doos in kijkt zie je een lamp met daaronder, de geportretteerden met hun
verhaal. Zij zijn de de lichtpuntjes in deze situatie.
Het klinkt als een kleine uitwerking maar in de praktijk zal
ik lange tijd bezig zijn met het communiceren met de vluchtelingen en een band
opbouwen. Ik kan me voorstellen dat zij helemaal gek worden van alle
journalisten met hun vragen, maar ik hoop dat de vluchtelingen het wel leuk
zouden vinden om over iets positiefs te praten.
Als inspiratie vond ik dit filmpje op “The Guardian”
vanaf 2.50 tot 4.00 min komt er in beeld wat ik wil
benadrukken. Deze vrouw is een inspiratiebron. Haar positiviteit bevordert haar
kinderen om verder te gaan maar ook om hun afkomst niet te vergeten.
Aangezien het Zataari vluchtelingen kamp het vier na
grootste stad is van Jordanie, zijn er ook veel geboortes. Voor deze uitwerking
wil ik ook de zwangere vrouwen benaderen en volgen voor een langere tijd.
Geboortes worden vaak gezien als iets positiefs, zelfs als het gebeurd in een
vluchtelingenkamp.
A delivery ward in Zaatari.
There are 13-15 births in the camp every day; so far, all but one have been
attended. In this clinic there is one doctor and two midwives on shift 24 hours
a day. Three to four births in Zaatari require cesarean sections, which are
carried out in the Moroccan field hospital, also in the camp. When
complications arise women are referred to a Jordanian hospital off site
Uitwerking 3: Fotografie als vorm
Tijdens de lessen van Rik Suermondt hebben wij verschillende
soorten manieren van fotografie inzetten, besproken. Fotografie als vorm kwam
ook aan bod en dat was eigenlijk een manier die ik zelf nog nooit gebruikt heb
maar die in een project over vluchtelingen wel heel interessant kan werken.
Op deze manier kan het vluchtelingen kamp in zijn
massaliteit in beeld gebracht worden, waarbij er tijdens het fotograferen
misschien andere vormen te zien zullen zijn.
Bv:
De vormen van de tenten strijden heel erg met de omgeving
waarin zij zich bevinden. Het heeft iets heel onnatuurlijks.
Voor deze uitwerking zou ik gebruik maken van een technische
camera om zo de “vormen” vast te leggen van een vluchtelingenkamp. Het is voor
deze uitwerking van belang dat er de tijd genomen wordt voordat er een foto
gemaakt wordt. De omgeving tot je nemen, de verschillende vormen observeren en
uiteindelijk toepassen in fotografie. Sommige beelden zullen enkel als vorm
herkenbaar zijn, andere zullen een duidelijker beeld geven van het kamp.
Ik zou graag gebruik maken van een helicopter om zo de
massaalheid vast te leggen vanaf boven af. Hoe verder af van de aarde hoe ondefinieerbaar
de tenten zullen worden. Je zal bv alleen maar blauwe stipjes zien in een
verder woestijn en berg gebied.
Uitwerking 4: Geënsceneerd
Wat mij altijd heeft gefascineerd zijn foto’s die zijn geënsceneerd.
Dit is iets wat ik zelf totaal eigenlijk niet doe en het lijkt me interessant
om het eens uit te proberen.
Wat ik in gedachten heb is om een vluchtelingen situatie na
te bootsen met acteurs. Door wat ik bij
de eerste uitwerking aan informatie heb opgedaan zal ik toepassen voor deze
uitwerking om het beeld zo levensecht te maken.
Bij deze uitwerking wil ik in 1 beeld de kijker prikkelen.
Op het eerste gezicht lijkt het een waarheidsgetrouw beeld maar als je verder
en beter kijkt zul je zien dat er dingen zijn die niet kloppen. Bv bij een
vluchtelingen kamp, ergens achter in beeld een auto met rebellen of Taliban.
Het beeld zal vragen oproepen bij de kijker.
Ik zal werken met acteurs en een set. Wel zal deze foto
gemaakt worden in Jordanie, zodat het levensecht lijkt.
De daadwerkelijke foto zal gemaakt worden met een technische
camera zodat het beeld uitvergroot kan worden tot levensecht formaat. Hierbij
is de oneindige scherpte van belang.
Deze foto zal geexposeerd worden op enorm formaat, zodat er
iets vervreemdends is.
Inspiratie:
Jeff wall
Jeff Wall (1946) maakte een fotomontage van Sovjetsoldaten die met elkaar
praten nadat ze waren doodgeschoten. Het enorme kunstwerk met de titel Error! Hyperlink reference not valid.(A Vision After an Ambush of a Red Army Patrol near Moqor,
Afghanistan, Winter 1986) komt uit 1992, een aantal jaar na het einde van de Afghaanse oorlog (1979-1989) die het verbeeldt. Hiermee lijkt Wall
hernieuwde aandacht te vragen voor een vergeten conflict, maar hij heeft zelf
beweerd dat het geen commentaar op de oorlog betreft. Het onderwerp gaf hem
vooral de mogelijkheid om te spelen met de oorlogsbeelden die iedereen kent. De
zorgvuldig geënsceneerde en bewerkte fotowerken van Wall vertellen stuk voor
stuk een volledig verhaal dat grotendeels op zichzelf staat.
Alexander Gardner
Ook de Schotse fotograaf Alexander
Gardner (1821-1882) kon zich met zijn camera niet midden in de actie van de Slag bij Gettysburg (1863) begeven, maar wilde toch de gruwelen van het gevecht aan de
thuisblijvers tonen. Wanneer het leger zich had teruggetrokken moest hij het
doen met wat ze achterlieten. Hij legde een sluipschuttersnest vast met daarin
zogenaamd het levenloze lichaam van een rebel die het op ‘onze jongens’ had
voorzien. Pas veel later werd ontdekt dat hij een dode soldaat had versleept
van onderaan de heuvel naar deze meer pittoreske locatie, om zo de dramatiek
van het tafereel te verhogen.
Beide benaderingen van de fotografen vind ik interessant. De
ene fotograaf (Alexander Gardner) kon niet bij het conflict zijn en wil het op
deze manier verbeelden zodat het oorlogsbeeld toch naar buiten komt. Jeff wall
wil juist dat een vergeten conflict aan bod komt.
Overal ter wereld heb je vluchtelingen. Zo ook in Nederland.
De uitgeprocedeerde vluchtelingen van “Wij zijn hier” hebben op meerdere
plekken in Amsterdam gewoond. Ze begonnen in een tentenkamp in Osdorp, hebben
een tijd gewoon in de vluchtkerk in Bos & Lommer en wonen nu aan de
weteringschans. Maar voor hoelang?
Voor deze uitwerking wil ik voor een langere tijd een
vluchteling volgen. Zijn leven vastleggen in Amsterdam. Hoe ziet hij zijn
toekomst? Spreekt hij zijn familie nog?
Zijn verhaal en zoektocht in Nederland wil ik vastleggen
samen met hem. Niet alleen ik zal fotograferen, maar ik zal hem ook leren
fotograferen, om zo zijn visie vast te leggen, maar ook om hem het gevoel te
geven dat hij iets kan. Als hij doorkrijgt dat hij “iets” kan doen in
Nederland, zoals fotograferen zal zijn zelfvertrouwen groeien.
Ik wil deze uitwerking persoonlijk maken. Door middel van
tijd, intresse en moeite wil ik dat deze vluchteling zich goed gaat voelen.
Voor een keer niet als illegaal gezien wordt, maar als mens.
Tijdens het process wil ik dichterbij hem komen, zodat hij
mij gaat vertrouwen en mij verhalen van vroeger kan vertellen.
Deze foto’s heb ik gemaakt tijdens een benefiet voor de
vluchtkerk. Daar ontmoette ik Salah ( de man op de foto’s). Hij was gevlucht
vanuit Libya. Hij vertelde dat voordat hij naar Nederland kwam, hij werkte voor
het consulaat in Libya. Hij sprak perfect Engels en heeft zijn zus en familie
al maanden niet gesproken.
Voor deze uitwerking zou ik graag met deze man optrekken en
zijn verhaal vertellen.
Deze foto’s zou ik graag willen presenteren op een plek waar
mensen wachten. Zoals bij het stadhuis. Wij wachten daar op onze formulieren,
uittreksels ed, maar deze man wacht op een toekomst. Op zo’n openbare plek is
het juist goed om even stil te staan bij degene die het minder goed hebben dan
wij.
